روزی که شهید مویدی، جایگاه معنوی‌اش را پیش‌بینی کرد

شیخ رحیم مویدی، برادر طلبه شهید -شیخ محمد مویدی- روایتی شنیدنی از خصائل نیکوی برادرش شهیدش دارد:

من و محمد اختلاف سنی‌مان سه سال می‌شود. از دوران ابتدایی هم مدرسه‌ای بودیم.

چون وضع مالی خوبی داشتیم و پدرم همیشه به ما پول تو جیبی می‌داد، کم پیش می‌آمد محمد از من پول یا خوراکی بخواهد. همیشه هم پول داشتیم و هم برای هر زنگی خوراکی توی کیفمان بود.

یک روز من توی خانه برای خودم پفک خریده بودم و داشتم با لذت می‌خوردم که محمد سر رسید.

دیده بودمش که توی مدرسه خیریه باز کرده و زنگ تفریح خوراکی‌هایش را بین بچه‌ها تقسیم می‌کند منتظر بودم تا از من پفک بخواهد تا حرفش را پیش بکشم.

همین طور هم شد تا گفت: من هم پفک می‌خواهم.

گفتم: مگر بابا به هر کدوم از ما 10 تومن نداد؟ پولت را چی کار کردی؟ نگو که آن را گم کردی!

مِن و مِنی کرد و گفت: نه خیر. گم نکردم. یک کاری‌اش کردم دیگه!

10 تومان، آن موقع پول کمی نبود روی حساب داداش بزرگتری پاپی‌‌اش ‌شدم که پولش را چکار کرده است، که ‌گفت: همکلاسیم گرسنه بود. پول هم نداشت. به او پول دادم تا برای خودش کیک و تنقلات بخرد

محمد از همان اول با کرامت بود.

تمام سال‌های تحصیلی‌مان را با هم گذراندیم. به خاطر علاقه و به خاطر اینکه پدرم هم مهندسی عمران خوانده بود، هر دومان رفتیم رشته ریاضی و فیزیک.

محمد قصد داشت در رشته برق دانشگاه صنعتی تحصیل کند و من که از کودکی عاشق فضانوردی بودم، تحصیل در رشته هوا و فضا یا انرژی هسته‌ای می‌خواستم.

پدرم همیشه توی درس پشتوانه‌مان بود به من می‌گفت: اگر بخواهی، می‌فرستمت اوکراین تا همان جا درس بخوانی

گذشت. محمد، فنی‌کار خانه ما، عشق برق و الکترونیک، سال دوم دبیرستان چشمش را روی تمام آرزوهایش بست و گفت: می‌خواهم بروم حوزه.

هرچه به او گفتم: کاکام، بگذار درست تمام بشود، بعد برو، قبول نکرد.

هر چه پدرم گفت حداقل دیپلمت را تمام کن، اما محمد طاقت نیاورد و همان سال رفت حوزه علمیه شیراز.

وقتی محمد رفت من داشتم پیش دانشگاهی می‌خواندم، فاصله‌ای تا تحقق آرزوهایم نداشتم. 6ماه نشد که من هم پشت سر محمد هوایی شدم و رفتم حوزه!

یک راست رفتم حوزه علمیه اهل بیت شیراز پیش محمد تا آنجا با هم درس حوزه را شروع کنیم.

همان روزهای اول محمد مرا کنار کشید و گفت: کاکام. اگر یک چیزی بهت بگویم به کسی نمی‌گویی؟

گفتم: نه

گفت: من به درجه‌ای می‌رسم که در قیامت مردم به حالم غبطه می‌خورند.

با خنده و شوخی گفتم: هنوز یک هفته نیومده یا من را آیت‌الله بهجت می‌کنی یا خودت آیت الله بهجت می‌شوی

گفت: حالا صبر کن خودت می‌فهمی!

روایت  شیخ رحیم مویدی از برادر شهیدش شیخ محمد مویدی